Runy są alfabetycznym pismem używanym przez ludy północnej Europy od pierwszego stulecia naszej ery aż do średniowiecza.
Służyły również jako system symboli używanych do magii i wróżenia. Zostały zarzucone, kiedy rzymski alfabet stał się podstawowym pismem większości krajów europejskich, ale ich formy i znaczenia zachowały się w napisach oraz rękopisach. Podstawową cechą, która odróżnia runiczny alfabet od innych alfabetów, jest to że każda runa-litera ma własne znaczenie.
Przykładowo a, b i c są dźwiękami bez znaczenia, wskazującymi pierwsze trzy litery w naszym alfabecie, ale nazwy trzech pierwszych run fehu, uruz i turisaz są słowami oznaczającymi odpowiednio bydło, żubra i olbrzyma. Mają one również magiczne i religijne znaczenie przekształcające prosty proces pisania w magiczną czynność. Są stosowane w mantyce i do tworzenia magicznych zaklęć.
Runy przeżywają swój renesans, zarówno jako określony system symboli, jak i dywinacji. W tym ostatnim zakresie różnią się od tarota czy Aniołów Kabały, bowiem — niezależnie od prognozowania przyszłości — dostarczają swoistego klucza do zrozumienia wiary ich twórców, sposobu życia pojmowania roli natury w ówczesnym świecie i bycia z nią. Ich związki ze światem przyrody były znacznie głębsze niż nasze własne w obecnych czasach, cechujące się szacunkiem i pokorą wobec sił natury.
Nazwa futhark, podobnie jak alfabet, jest wyprowadzona od pierwszych sześciu liter runicznej sekwencji futhark i znacząco różni się od alfabetu łacińskiego. Alfabet runiczny, a w zasadzie pismo alfabetyczne, składa się z 24 liter poczynając od f i kończąc na o i jest znany jako futhark starszy. Istnieje także jego odmiana futhark młodszy, złożona z 16 znaków. Unikalny porządek futharku i jego tradycyjny podział na trzy aetty (oetty, oettir — rodzina) może mieć znaczenie w odczytywaniu odszukiwaniu związków i wzajemnych powiązań pomiędzy poszczególnymi runami. Każdy oett jest poświęcony innemu bogowi. Pierwszy został powiązany z Freyem, drugi z Hagalem a trzeci z Tyrem.
Futhark jest podróżą, duchową odyseją podczas której napotykamy na różne przeszkody, przyjmujemy i wręczamy dary, uczymy się życiowych lekcji, pomagających nam w rozwoju, zarówno duchowym, jak i fizycznym. To w pełni osobisty, ale także mistyczny proces, w którym występują różne cykle, powtarzają się wzory…
Stare podania wspominają o tym jak to Odin, germański bóg mądrości, poezji i czarów, ciągle nienasycony wiedzą, którą posiadał, skłonny był nieraz do wielkich krętactw, by poznanie swoje uczynić bogatszym.